Categorie: Nederlands

Een kat in het nauw maakt rare sprongen, of legt de verantwoordelijkheid van problemen buiten zichzelf

‘“Vandaag de dag worden vrouwen, vanaf een jonge leeftijd, aangemoedigd om een carrière na te streven en financieel onafhankelijk te zijn”, stelt Baudet in een essay review, die dat als een probleem ziet. “Dat is de reden waarom vrouwen in de westerse wereld minder kinderen krijgen – als ze die überhaupt krijgen“, stelt hij verder. In het stuk koppelt Baudet de bevrijdde vrouw aan de bevolkingsafname in Europa.’

Die koppeling klopt inderdaad. De bevrijdde (maar lees hier ook vooral geleerde/educated) vrouw is inderdaad één van de redenen dat er bevolkingsafname plaatsvindt, niet alleen in Europa, maar wereldwijd. Andere redenen zijn o.a. klimaatverandering en financiële zekerheid. En dat we bevolkingsafname serieus moeten nemen is mij inmiddels duidelijk. De samenleving kan zichzelf steeds minder goed onderhouden als er structureel minder kids bijkomen.

Als dat de enige reden zou zijn van Baudet zijn bezorgdheid over de emancipatie van de vrouw, had ik dat zelfs nog wel begrepen. Niet alles wat gezegd wordt door iemand waar je jeuk van krijgt is onjuist. Maar bij het lezen van deze woorden jeukte er veel meer onderhuids dan de bezorgdheid om bevolkingsafname doet vermoeden. En de oorsprong van die irritatie werd in één klap duidelijk door de volgende zin:

‘Als ze fulltime blijven werken, wordt het vormen van een gezin moeilijk, zo niet onmogelijk.’

Lieve Thierry. De enige die het vormen en onderhouden van een gezin bemoeilijkt als de vrouw een carrière wil nastreven, is de man. Haal die wasknijper van je ‘organes génitaux masculins‘ en draai de slachtofferrol niet om. Wil je de bevolkingsaantallen omhoog? Zorg dan voor echte gelijkheid zoals equal partnerverlof zodat de zorg voor de kinderen gedeeld kan worden. Geëmancipeerde vrouwen hoeven niet de ondergang van de samenleving te zijn, maar je kunt het er wel naar maken als niet ook de man emancipeert of mag emanciperen. Wij gaan niet meer terug in de tijd (alleen als één van ons daadwerkelijk een tijdmachine uitvindt while being a supermom), hoe lang blijf jij hangen in 1917?

Het stuk waar naar wordt gerefereerd is een review essay geschreven door Thierry Baudet over het boek van Michel Houellebecq, lees deze in zijn geheel (Engelstalig) hier terug.

Verwend en ondankbaar volk! Toch?

‘Nou zeg, wat een armoe was dat’
‘Ik ken me dat nog heel goed herinneren, munten voor het gas om broeken uit te koken’
‘De jeugd van tegenwoordig heeft geen idee joh. Zo verwend en ondankbaar volk.’

Ik zit recht tegenover twee dames op leeftijd in het enige vierzitje in de bus. ‘De jeugd’ ben ik in aantal levensjaren niet echt meer. Toch bekruipt mij het gevoel dat ik mij moet verdedigen, of op zijn minst de generatie die ik les sta te geven. Ik denk een tijd na over mijn frustratie terwijl ik met een half oor verder afluister. Het is niet alsof het mij niet ook is opgevallen. Leerlingen die pas luisteren als jij je credible hebt bewezen, de stof die zíj interessant vinden on demand willen ontvangen en voor de vakken die ze nu op dit moment niet relevant achten gewoonweg niet komen opdagen. Om maar te zwijgen over het lef om de docent bij een de nodige feedback te melden hoe teleurgesteld zij in ons onderwijs zijn. Ondankbaar! Ja, zo voelt dat soms wel.

Het onderwijs is overigens niet de enige plek waar deze individualistische kijk op de wereld en wijze van consumeren pijnlijk duidelijk wordt en tot conflicten leidt. Dat bewijst ook dit bus gesprek. En regelmatig laat ik mij de richting op verleiden als die van de dames tegenover mij. Onbegrip, frustratie, weerstand. Logisch ook. Want doe toch eens effe normaal, wie denk je wel niet dat je bent?! Maar terwijl ik daar nog steeds in de bus zat met de behoefte in de verdediging te schieten, viel het kwartje (of de gasstuiver in dit geval). De jeugd weet wel wie ze zijn, maar wij niet.

Hoe kunnen wij een generatie begrijpen, begeleiden en opleiden, als we niet kunnen (of willen) zien en benoemen waar dat gedrag vandaan komt? Wat denk je dat je krijgt als een generatie geboren wordt met een smartphone in handen, basisbehoeften als gegeven, informatie overload in een snel verteerbare vorm, alles zoals favoriete Tv-series on demand, direct contact met leeftijdsgenoten via digitale wegen, verbonden met de rest van de wereld via vlogs en social media. En mix dat maar met een puberbrein in ontwikkeling. Lijkt mij een tricky cocktail.

Dat is echter een conclusie als je enkel de negatieve effecten van die kenmerken bekijkt. Er zijn ook een hoop positieve effecten en kansen te benoemen. En dat is waarom ik wél het onderwijs in ben gegaan. Ik hoorde mijzelf tijdens een interview met een muziekindustrieblad afgelopen week nog noemen dat ik denk dat mijn kracht en veerkracht hem juist zit in: ‘Oké, dit werkt dus niet, waarom niet en hoe dan wel?’. Toen de interviewer vroeg hoe de toekomst van mijn zoon er uit ziet en wat ervoor nodig is om daar te komen, had ik geen kant en klaar antwoord. Behalve de belofte dat ik zichtbaar wil blijven maken waar de kern van een probleem ligt, symptoombestrijding voorbij wil en concreet op zoek wil naar dat wat nodig is voor positieve verandering.

En eerlijk, dat lukt gewoon echt niet van uit een plek van onbegrip en frustratie.

‘Je moet nu wel drukken hoor, de volgende moeten we eruit’
‘Rustig aan joh, zit mij niet zo te haasten.’ 
De bus stopt en de dames staan op. Ze kijken om en wensen mij een goede dag. 
‘Jullie ook, geniet van het zonnetje vandaag’, antwoord ik met een glimlach.

Zure champagne

7 min leestijd – 

Het zou geen gemakkelijke avond worden. Alle opgebouwde spanning was inmiddels blijvend voelbaar en haar oplettendheid was verdrievoudigd. Tot nu toe slaagde ze erin om het hele diner beproevingen te ontwijken in de vorm van zacht gekookte kwarteleitjes, rauwe tonijn steak en toast met carpaccio. Wijnkenner Tom nam gelukkig al twee keer genoegen met de klassiekers: ’Nee ik ben oké, ik heb nét zelf al bijgeschonken!’ en ‘Rustig joh! Het is pas zeven uur, straks ben ik ladderzat voordat we klaar zijn met eten! Haha’. Diep van binnen draaide haar maag om. En dat was niet alleen omdat ze nu glashard tegen haar beste vriend loog. Thank god by the way dat ze ook dit jaar weer buiten in de tuin aten. De frisse lucht was al meerdere keren haar redding geweest vanavond. Kwam die verschrikkelijke O&N traditie toch nog een keer van pas.

‘I’m telling you Reinier, die auto is echt iets voor jou! Hoe lang heb je deze nu al, dat kan echt niet meer hoor!’ dringt Sem van links aan. ’Joyce wist heus wel waar ze aan begon hoor, c’mon! Dat is toch gewoon bewust in zeven sloten tegenlijk lopen?’ Tettert Caro van de overkant naar rechts naast haar. Vanuit de woonkamer klinkt de TV waarop traditiegetrouw de oudejaarsconference afdraait. De hele tafel was heftig beeldend met elkaar in gesprek, maar het lukte Lot niet om mee te doen aan de gesprekken. Ze staarde naar de kaarsen op tafel en spaarde al haar energie en focus op om geen fouten te maken. Ze mocht echt geen fouten maken. Ze keek even naar Caro die maar niet uitpraat raakte over haar klaarblijkelijk ‘ultra-domme’ collega Joyce. Haar maag draaide nog een keer om.

Zes jaar waren ze het al aan het proberen, Caro en Reiner, om kinderen te krijgen. De hele vriendengroep leefde mee vanaf het moment dat ze er op de natuurlijke manier voor gingen tot en met alle pijnlijke behandelingen, wachttijden, onzekerheden en slecht nieuws berichten. Er leek noch een begin in de vorm van een zwangerschap, noch een einde aan hun wens en doorzettingsvermogen te komen. Hartverscheurend. Lot had best wat reizen gemaakt waarop ze zich in allerlei rituelen stortte om zo beter als mens haar plek in het geheel te begrijpen. Maar hier begreep ze helemaal niks van. Welk klote universum had voor haar als alleenstaande werkloze mama-to-be gekozen en niet een Carolien met dedicated man, knoepert van een huis en een droom van een baan?

De enige geruststelling was dat haar zwangerschap niet hoefde te betekenen dat Caro en Reinier niet alsnog een kind konden krijgen. In de Whatsappgroep liet Caro vier weken terug weten dat ze van start gingen met het adoptieproces. De app ontplofte van enthousiasme en steun. Ergens hoopte Lot dat Caro en Reinier express hadden voorgesteld bij hun thuis O&N te vieren om zo heugelijk nieuws met de vriendengroep te delen op vertrouwde grond. Positieve en negatieve spanning had zich nog nooit eerder zo ziel-vretend gemanifesteerd in Lot als tijdens dit diner.

‘Hey guys. Listen up.’ Reinier staat in de deuropening met een fles champagne in zijn hand. ‘Het is dan wel net voor twaalf uur, maar we willen toch alvast met jullie proosten voordat we elkaar door het vuurwerk niet meer verstaan’. Daar gaan we, dacht Lot. Aan de stemming van de andere tafelgasten te merken was ze niet de enige met opgebouwde spanning en verwachting. Bestek werd zorgeloos op de nog halfvolle borden gekletterd en driftig werden er glazen flutes verspreidt. Terwijl de toast naderde deed Lot een poging haar kansen in te schatten. Alle uitdagingen tot nu toe had ze overwonnen. Maar de gierende hormonen in haar lijf die eerder werden gesust door de koele buitenlucht kregen nu wel de leiding. Met alle macht probeert ze haar trillende handen onder controle te krijgen terwijl ze een glas aanpakt. Godver, godver, Lot, man up!

Dan neemt Reinier het woord. Het valt doodstil. Terwijl ze voorzichtig rond kijkt ziet ze dat iedereen slechts aandacht voor Caro en Reinier heeft. Een meevaller, voor nu. ‘Lieve, lieve vrienden’ begint Reinier zwaarmoedig. ‘Wat een bijzonder en heftig jaar, voor jullie maar ook weer voor ons. Wij, en ik spreek ook namens Caro, zijn echt zo ontzettend dankbaar dat jullie zo intensief en ondersteunend deel wilde zijn van onze kinderwens’. Lot leunt ondertussen zenuwachtig van het ene op het andere been. My god, schiet eens op! Reinier zijn dankbare glimlach vervaagt en richt zijn ogen naar de grond. ‘Waar we hadden gehoopt jullie nu inmiddels mooi adoptie nieuws te mogen geven, heeft het lot helaas iets anders voor ons in gedachte’. In de stilte die volgt begint het bij iedereen zichtbaar te landen dat de toast niet de kant op gaat waar op gehoopt werd. Verbaasde en bezorgde blikken zoeken naar antwoorden bij elkaar en bij Reinier die nog steeds naar de grond kijkt. Lot kijkt met een half oog naar Caro die inmiddels dezelfde ontwijkende tactiek als haar man in heeft gezet. Shit. Dit is foute boel. Dit was niet de bedoeling.

Reinier een grote hap lucht en vervolgt. Een groot stuk geschiedenis van zijn eigen kwakkelende gezondheid komt voorbij. Lot kan maar half luisteren. Ze staat verstijfd aan de grond genageld, blind van angst om bevestigd te krijgen wat ze nu inmiddels allemaal denken. Flarden van het einde komen wel binnen. MS geconstateerd. Adoptie niet meer mogelijk. ‘En dat brengt een definitief einde aan onze kinderwens’, weet Reinier uit te brengen met het laatste beetje lucht dat hij had opgespaard.

Tom, die altijd direct en instinctief vanuit emotie reageert, is nu ook de eerste die actie onderneemt. Hij vliegt op Reinier en Caro af en grijpt ze stevig vast. ‘Jezus man, wat een fukking klotezooi!’ Om de beurt stap nu iedereen dichterbij om hun medeleven te tonen. Lot kan geen kant op. Verlamming door een mix van gedeeld ongeloof en het nog voor de rest van de groep onbekende schuldgevoel. ‘Zullen we proosten? Op vrienden, gezondheid en het leven?’ oppert Reinier die zijn rug recht en keel schraapt. Caro veegt tranen weg terwijl ze geforceerd maar welwillend glimlacht, knikt en ook haar glas opheft. Ruis is het enige dat Lot nu nog hoort. Hele harde ruis. Een flinke por van Tom ontwaakt haar en vlug duwt ze haar glas vooruit. ‘Proost!’ ‘Ja, proost’, ‘Proost lieverds’. Instinctief neemt ze een grote slok. Godver. Wat een chaos.

–

‘Wat doe jij nou?’ Verbouwereerd kijkt Tom haar aan, net terwijl Lot het nog volle glas achter haar wil wegzetten. Kut. Het ging zo goed. ‘Ach. Het gaat toch om het proosten? Sorry, champagne is echt niet mijn ding. Wil jij die van mij opdrinken?’. Als vanzelf pakt Tom het glas aan maar bedenkt zich snel en zet het fel terug op tafel. Lot schrikt. ‘Nee. Het voeren van de hond onder de tafel kon ik nog door de vingers zien, I mean, niet iedereen is fan van tonijn, I get it. Maar nu valt ook ineens het afwijzen van de glazen wijn op zijn plek’. Shit Tom! Lot trekt een moeilijk gezicht, wetende dat hij zijn antwoord al heeft. Fuck fuck fuck. Diepe ademhaling. Ok. Dit valt wellicht nog te redden voordat de rest het door heeft. Ze kijkt Tom indringend aan, maakt haar ogen groot en schudt driftig haar hoofd, in de hoop dat hij de hint opmerkt. Kom op Tom. Je snapt toch ook wel dat dit niet slim is? Laat het gaan. Laat…. het… gaan.

‘Je bent zwanger!’ Proest hij hardop en slaat zijn handen voor zijn mond. Lot kijkt hem boos aan. Godver Tom! Take a fukking hint. Lot gluurt voorzichtig achterom. Ze had niet hoeven kijken want het stilvallen van de stemmen achter hun zegt genoeg. Iedereen heeft dit gehoord. Misselijkheid was al een trouwe gast de afgelopen weken en greep ook dit moment aan om de kop op te steken. Lichamelijk ongemakken komen samen met de emotionele rollercoaster die zich in haar hoofd afspeelt. Ze laat haar handen op de tafel vallen, leunt en laat haar hoofd vallen. ’Lot. Zeg eens iets.’ Klinkt het van Sem achter haar. ‘Ben je echt zwanger?’. Het vervloeken van Tom wisselt in voor totale paniek en angst voor wat er nu gaat gebeuren. Ze voelt haar hart nu overal in haar lijf. Ze moet omdraaien en antwoorden. Maar dan moet ze ook Caro en Reinier onder ogen komen.

Bij het uitspreken van dit nieuws was er geen medeleven. Nu staat de rest van de vrienden aan de grond genageld. Stomverbaasd en onzeker over wat een passende reactie in deze situatie zou moeten zijn. Er was nu geen ontkomen meer aan. Face the music Lot. Als haar ogen die van Caro ontmoeten valt het weer stil. Al die klote stiltes vanavond ook. Ongewenst gedwongen waren Caro en Reinier nu aan zet. Vanuit de woonkamer werd er hoorbaar afgeteld door een feestende meute op een willekeurig plein in Nederland. ’10, 9’.. Niemand telde mee. ‘8, 7, 6’… Caro laat het glas in haar hand los. ‘5, 4’.. Het klapt uit elkaar op de fouten vlonders. ‘2, éééén’ Caro slaakt een kreet. In haar ogen brokkelt het kleine beetje levensmoed na de gefaalde kinderwens volledig af terwijl ze Lot aankijkt. Abrupt draait ze zich om en rent het huis in. ‘Gelukkig nieuwjaaaaar!!’ Klinkt het vanaf de TV. Reinier zijn blik veranderd van ongeloof naar pure woede. Lot kan niet anders dan hulpeloos in het niets staren. Dan draait ook Reinier zich om en rent achter zijn vrouw aan. In de wijk gaat vuurwerk af om het nieuwe jaar feestelijk in te luiden. Ontploffende pijlen klappen in tientallen vormen en kleuren en in de pauzes klinkt het gelach en de ‘oooeh’ en ‘aaah’s’ van de buren. Maar in de tuin is het doodstil en feest al voorbij.

Babyperking

1 min leestijd – 

Weet je waar ik voor mijn bevalling toch een beetje bang voor was? Dat alle clichés waar waren. Dat het natuurlijk heerlijk voelt dat een kind krijgen je een groter gevoel van nut in dit leven geeft, maar dat dit tegelijkertijd al je overige behoeftes en ambities dempt.
Nu zijn wij (mensen) en helemaal zwangere vrouwen (hallo hormonen) heel goed in angst voor angst en valt de realiteit veelal erg mee. ‘Waar zat jij je nou zo druk om te maken?’ Klopt. Wat een onzin. Oh nee, wacht even. In comes the newest addition to the family: die angst was volledig realistisch en accuraat.
Want ja, die beperking verpakt als verrijking, gepresenteerd met ballonnen als tieten en stroopluiers als startsein, komt helemaal zoals je hem verwacht. Als deksel op de pan, wit-rood afzetlint, alcoholvrij bier en haringen aan de scheerlijn.
Nu niet denken dat ik baal van het krijgen van een kind. Want een beperking heeft mij nog nooit eerder zo chaotisch en metaforisch op een evenwichtiger pad kunnen slingeren. Was ik na mijn burn-out driftig op zoek naar de ‘oude’ tikkeltje (doch overdreven) naive multi-taskende allesdoener, vind ik mijzelf nu na het eten als zeester uitgestrekt op bed naast mijn overdreven snurkende baby totaal kalm antwoord gevend: ‘nee lief dankjewel, mijn laptop kan dicht, de rest komt morgen.’
Ambities? Ja, die zijn er nog.
Nu nu nu?! Hoeft niet.
Helpt dat om tot realistische inzichten te komen? Zeker weten.
Tijd? Altijd tekort.
Helpt dat om tot effectievere invulling van tijd te komen? Absoluut.
Multitasken? Welke idioot heeft dat ooit bedacht?!
De wereld ziet er prachtig uit van deze kant.
Lang leve het geschenk van de babyperking.

Zullen we het er maar wel even over hebben?

2 min leestijd –

Pijn in mijn hart doet het filmpje van de intocht in Eindhoven. Eergisteren gingen we met Jack op de foto met zwarte piet. Nadat de foto gemaakt was zei ik: ‘Laat dit een foto zijn die we later aan hem kunnen laten zien en vertellen dat er een tijd was dat het kinderfeest er anders uit zag, maar dat we het hebben veranderd zodat iedereen ervan kan genieten, zoals we ook ooit de slavernij hebben afgeschaft toen we leerde dat het niet klopte. Weetje hoe dat heet zoon? Beschaving. Dat is waarom we nu zijn waar we zijn en waarom jouw schoolvriendje met zijn donkere huidskleur nu net zo lekker zorgeloos kan spelen, leren en ontwikkelen als jij. Of je je schoen alvast mag zetten? Nou vooruit. Wel een wortel erin voor het paard he? Dan krijg je vast een mooi kado.’

Durven we het overigens al te hebben over dat de weerstand tegen het veranderen van dit kinderfeest helemaal niet gaat over een zwarte veeg meer of minder? Gaan we het nog een keer hebben over de bedreiging die de groep mensen die in het filmpje nazi-achtige kreten schreeuwen voelen? Sinds ik gestart ben als studieloopbaancoach in het onderwijs en mij nog meer aan het verdiepen ben in die rol, is mij weer bevestigd hoe belangrijk het is om te leren lezen welke vragen er niet hardop gesteld worden en te zoeken naar wat er nu echt speelt, omdat daar de sleutel tot de oplossing ligt.

De angst die nu vertaald wordt naar geweld gaat niet over het verliezen van een ouwenoude traditie. De traditie van een goedheilig man die kado’s in de nacht brengt aan brave kindjes blijft onveranderd. De vraag om afschaffing van de vorm van zwarte piet is enkel de druppel en een kapstok om ten strijde te gaan vanuit een veel diepere ontevredenheid. Er heerst angst. Angst om steeds meer ontnomen te worden waar je zo aan gewend geraakt bent, angst omdat je ook al niet veel hebt en steeds meer voelt dat je aan het inleveren bent aan een groep mensen die hun geluk hier zoeken, terwijl jij al jaren aan het knokken bent.

Het hekelpunt in de vraag voor de afschaffing van zwarte piet is ook wel te vertalen naar een situatie waarin duidelijk wordt dat vanuit onbegrip er geen samenwerking of verandering mogelijk is. Beeld je eens in dat iemand jou per ongeluk in de vinger snijdt, auw! het bloed gutst eruit, je drukt de snee dicht en vraagt aan ander een pleister, om als antwoord te krijgen: ‘jij krijgt geen pleister, jij had je vinger op de verkeerde plek, ik ben hier gewoon aan het snijden en kan echt niet stoppen voor jouw probleem’. Vreemde reactie toch?

Pas als we durven te praten over waar de angst en het verzet nu echt vandaan komt, kunnen we misschien komen tot een plek waar verandering niet persé makkelijk, maar wel gezamelijk tot stand kan komen. Onbeantwoorde ontevredenheid broeit en groeit, biedt geen oplossingen en is enkel een opmars naar meer weerstand. Een burgeroorlog waarin dodelijke slachtoffers gaan vallen puur en alleen om een zwarte pieten discussie klinkt wellicht absurd, maar als we de onderliggende beweegredenen van beide groepen niet durven te addresseren vanuit begrip, is zo’n bloederig conflict absoluut een waar we rekening mee moeten gaan houden. #opdatwenietvergeten

Oh ja #ikbendepietendiscussiezat? Mocht je jezelf betrappen op deze gedachte, bedenk je dan dit: Het feit dat we niet verder komen is juist omdat je op die manier weigert om te horen wat er gevraagd wordt en daarmee draag je bij aan de aanhoudende ontevredenheid. De pietendiscussie blijft terugkomen als we niet naar elkaar willen luisteren en niet bereidt zijn om aanpassingen te maken. Dus: pietendiscussie zat? Ik verwijs je met alle liefde naar meerdere bronnen die je nieuwe inzichten kunnen geven. De vraag is: kun jij je over je eigen ego heenzetten en je open opstellen? En zo niet, waar komt die weerstand vandaan? #latenwehetermaarweloverhebben

Fail-mama

1 min read – 

Ging ik zo’n got-it-all-under-control bewuste voedsel mama zijn die verse hapjes voor de kleine man op tafel tovert? Honderd procent! Maar ik dacht ook dat ik ging borstvoeden totdat hij kon lopen. Dat viel na een borstontsteking, gevecht aan de borst en een sombere mama mind ook mooi in het water. Dus, trots opzij. Lekker leren eten en er een feestje van maken is het belangrijkste, kom maar door met die potjes! Overigens bleek mijn ik-ben-een-slechte-mama paniek ook te sussen te zijn toen bleek dat in een biologisch potje zoete aardappel, ook écht alleen maar zoete aardappel zit. Maar als mama dan ineens even geen shows maar herfstvakantie heeft en een zondag in de keuken staat komen die lege potjes toch nog van pas.
Het gevoel van falen komt je als niet-borstvoedende, speen-gebruikende en potjes-voerende mama van alle kanten langs je hoofd zwiepen. Ik betrap mezelf regelmatig op het uitzoeken van die ene foto uit de reeks waar hij geen speen in heeft, niet uit zijn fles drinkt en ik trots zelf gekookt voer sta in te vriezen. Maar wie houden we voor de gek? Laten we het op 80-20 houden, 20% van de tijd waarin we die gezonde en bewuste millennial family zijn, 80% van de tijd feest aan tafel, kliederboel, een gevulde maag en een tevreden baby die met tut zonder huilen zelf in slaap valt. En dan trekken mama en papa nog even een wijntje open. #proost

Van bestseller naar downseller

3 min leestijd –

Ging ik mij niet mengen in de ophef over het boek ‘Sexy, but tired. But sexy’ Klopt. Is het mij gelukt. Zucht, nee. Het is namelijk niet maar een mening als er in de kritieken wordt gezegd dat een aantal passages in het boek gevaarlijk zijn voor een hele kwetsbare doelgroep. En dat zijn niet alleen de jonge vrouwen waar dit boek op is gericht.

Nadat ik mij volledig heb ondergedompeld in zowel de kritieken als verdedigingen blijft er het volgende overeind: het boek is geschreven door een blogger/vlogger/influencer die wilde delen hoe zij zichzelf sexy houdt als hard werkende mamma. En daar is helemaal niks mis mee.

Sterker nog, kunnen we die tips niet allemaal goed gebruiken? Want mijn hemel wat moet ik met dat hoopje wallen, die ingedroogde melkvlekken en dat uitvallende haar nu de hormonen aan het uitwerken zijn na de bevalling en ik mezelf op een verkeerde tijd verwaarloosd naar een netwerkborrel sleep. En wat was libido ook alweer?

Afijn. ‘Send in the troops!’ wat mij betreft. I could use some help! Maar als we de tips en tricks uit het boek erbij pakken blijf ik (zelfs als bewuste en zelfverzekerde vrouw) achter met het gevoel dat ik in mijn huidige vorm niet goed genoeg ben en ik meer mijn best moet doen voor het andere geslacht.

Ook als dat betekend dat ik maar even zin moet maken omdat zaadlozen nu eenmaal noodzaak is.

Dat is dan ook direct één van de redenen waarom argumenten als: ‘Zij deelt hoe zij haar leven leidt, daar hoef je niet zo over te oordelen.’ hier niet afdoende zijn. Het is die schijnbedriegende onschuld waar het gevaar in schuilt.

Want het niet kunnen inzien van de onderliggende (en waarschijnlijk onbewuste) propaganda is het product van diezelfde soort propaganda. Hoewel de intentie dus onschuldig is, is het wel belangrijk dat er kritisch op wordt gereageerd.

Propaganda een heftig woord? Absoluut.
Maar laat mij dit voorbeeld even geven om toe te lichten:

Voor zo lang als dat Puck en haar vrienden en vriendinnen leven (inmiddels zo’n 20 jaar), zien en horen zij op televisie, in magazines, billboards, videoclips en in gesprekken dat vrouwen het mooiste zijn als ze slank zijn, ronde perky borsten en subtiele symmetrische tepels hebben en schaamhaar scheren of waxen. Maar Puck heeft geen slank lichaam, haar borsten zijn zwaar en hangen een beetje, haar tepels zijn groot en zitten niet op dezelfde plek, van scheren krijgt ze ingegroeide haartjes en jeuk en waxen is te duur. Hoewel Puck regelmatig leest en hoort dat ‘iedereen mooi is zoals die is’ is de realiteit voor haar anders. Want op Tinder heeft ze geen matches en de jongens die ze af en toe ontmoet kiezen altijd voor de slankere vriendin. Overigens zou ze niet eens echt durven daten want dat zou kunnen leiden tot seks en zou hij haar dan wel mooi vinden als ze eenmaal naakt voor hem staat en dan überhaupt nog seks willen?

In het mooiere einde van dit verhaal ploegt Puck onvermoeibaar door dit zelfhatende leven heen. In een andere wending eindigt het een stuk donkerder.

‘Maar kom op Anna, die meiden kunnen toch ook wel voor zichzelf denken? Zet je ze nu niet teveel weg als dom?’ Nee. Dom of slim heeft hier niks mee te maken. What you eat is what you become. We consumeren meer onderbewust dan we zelf doorhebben en we consumeren met dit soort boeken toxisch materiaal.

Dat geldt overigens niet alleen voor boeken. Ook op social media in de gepolijste snaps op Instagram en extravagante levens die gestreamd worden op Snapchat, sneakt een verstoord zelfbeeld stiekem naar binnen en nestelt zich op een plek die we niet meer terug zien en horen omdat ook die naar voorbeeld wordt weggepoetst en ontkent.

Tips en tricks zijn geweldig, maar alleen behulpzaam als de ontvanger daar ook echt wat aan heeft. En met dit boek lijden de ontvangers meer schade dan dat ze handvatten krijgen om sexy te leven.

Klap van de Molen feb ’18

Bucketlistje? Zeker weten!💪 Ik was te gast bij Klap van de Molen podcast die je vanaf nu kunt luisteren😱. Echt één van de laatste dingen die ik heb gedaan voor mijn verlof. Ik mag er dan vet stoer uit zien op de foto (waarvoor alle credits aan Rona Lane Photography) maar ik zat bij David als een aangespoelde potvis aan tafel met een kussentje in mijn rug en een theetje op mijn buik😂. Afijn, doet aan het gesprek niks af, langste podcast ooit, want het was gezellig en we hadden veel om over te praten!

Van respectloze actie naar respectloze reactie

3 min leestijd – 

Het is 23:34. Een doodnormale avond waarop de zwakke staat van mij ruggengraat zich wederom laat kennen en ik dus alweer 25 minuten aan het gezichtsbruinen ben. Zo noemen mijn vriend en ik het turen naar een blauw verlicht schermpje terwijl je in een donkere kamer op bed ligt. ‘Ben je nog lekker aan het gezichtsbruinen schatje?’ De eerste vlagen reacties op de grap van de 538 DJ’s die Maan te gast hadden in de studio verschijnen op mijn scherm. ‘Wat een onsmakelijke actie!’, ‘Dit is toch niet grappig?’ en ‘Echt respectloos naar Maan’.

Het originele audiofragment van het ongelukkige moment durfde ik niet te luisteren. Niet alleen al om het feit dat ik met al die zwangerschapshormonen om werkelijk alles moet janken, maar misschien nog wel meer omdat ik het überhaupt slecht trek om een pijnlijk moment express nog dieper te beleven. Het maakt voor het verkrijgen van een totaalplaatje in dit geval ook niet uit. Het is allemaal erg simpel. Maan kwam (zeer waarschijnlijk enigszins zenuwachtig) haar nieuwe single ten gehore brengen en terwijl ze met haar ogen dicht zich concentreert op de performance kwam er een mannelijke streaker zichzelf even showen. Gevolg? Maan opent haar ogen, schrikt en als reactie komen er tranen. Dat was niet helemaal de bedoeling, zo erkennen ook de DJ’s die er vlug een plaatje ingooien.

Afijn. Erg vervelend allemaal maar het wordt online tenminste goed opgenomen voor Maan. Ik win het ondertussen van de aantrekkingskracht van het scherm en ga enigszins teleurgesteld in medialand rustig slapen. De volgende ochtend heeft het nieuws zich natuurlijkerwijs breder verspreid en zijn het niet meer alleen muziekprofessionals en artiesten die op mijn tijdslijn voorbij komen. Bij het lezen van de nieuwe reacties knapt er nu wel echt iets en ben ik het die schrikt en staat te janken.

‘Wat een overtrokken reactie van Maan’, ‘Het was maar een grapje, waarom gelijk gaan huilen?’ en ’20 jaar en schijnbaar nog nooit een piemel van dichtbij gezien’. Met mijn mond open sta ik aan de grond genageld naar mijn scherm te staren. De overgang van nacht naar dag heeft ons van respectloze actie naar respectloze reactie gebracht. In eerste instantie probeer ik mijn eigen verontwaardiging te temperen maar het duurt niet lang voordat ik wakker word uit de bubbel die ‘ontkenning’ en ‘machtsmisbruik’ heet.

Ook hier hoef ik niet verder te lezen en mijzelf te verdiepen in wat er nu echt speelt. Ook hier is het heel simpel. En dan quote ik graag de scherpe woorden van een vrouw die dit beter kan verwoorden dan ik: ‘Hoe ze reageert is haar recht. Wij kunnen nooit in het hoofd en hart van een ander kijken. Het feit dat ze nog sorry zegt ook spreekt boekdelen over deze machtsverhouding. Ze is slachtoffer van een intimiderende actie waar die gasten gewoon mee weg komen, want da’s lachen en je moet niet zo overdrijven. Dat de meeste comments over haar reactie gaan in plaats van de totaal ongepaste en gedateerde seksuele intimidatie heeft een naam: ‘Victim Shaming’. Laten we in godsnaam met zijn allen wakker worden’. – Laura Jansen.

Het is 08:25 en ik ben klaarwakker. Ik ben boos en teleurgesteld dat het blijkbaar nog steeds nodig is om het op te nemen voor een vrouw die een slechte grap in haar schoot geworpen krijgt. Dat het nodig is om te moeten verduidelijken dat een grap pas een geslaagde grap is als de ontvangende partij dat ook zo beleeft. Dat die ontvanger blijkbaar de druk voelt mee te moeten spelen omdat ze bang is anders zwart gemaakt te worden of niet meer bij de zender langs te mogen komen. Maar vooral omdat het dus nog steeds niet wordt gerespecteerd een eigen reactie te hebben, kwetsbaar te zijn en voor jezelf op te komen als jij het gevoel hebt dat het niet klopt of goed voelt. En dat vergt niet alleen wakker worden. Dat moet simpelweg gewoon veranderen.