Categorie: Opinie

Beste vroege vuurwerkafsteker en/of gemeentelijke en persoonlijke eigendomvernieler,

In de bijlage vind je een betaalverzoek gemaakt voor de schadevergoeding Oud en Nieuw 2019-2020. In totaal dient er op 1 januari een totaalbedrag van minimaal €750 op onze huisrekening te staan. Vanuit dit bedrag kunnen wij als gezin de uit vuurwerk en vernieling voortgekomen schades betalen, te noemen:

• Dierenarts en schoonmaakkosten. Onze hond durft niet meer naar buiten, houdt nu plas en poep op en heeft als gevolg van die stress vannacht in de woonkamer gepoept. Dat doet een hond alleen als het echt geen andere optie ziet. Jij schijt toch ook niet in je eigen huiskamer?

• Reparatiekosten en aanvullende verzekeringskosten voor onze auto en camperbus. Dit vanwege vuurwerk dat er tegenaan schiet of opzettelijke vernielingen/autobranden zoals die nu in Scheveningen aan de lopende band gebeuren.

• Bezinekosten en extra afvalkosten omdat wij ons vuilnis nu niet in de gewone wijkcontainers kunnen gooien. Deze zijn of uitgebrand of uit voorzorg dichtgemaakt om verdere vernieling te voorkomen.

• Schoonmaakkosten (o.a. buitenbezem en vuilniszakken) voor het opruimen van onze straat zodat wij met hond en kind van 1,5 weer veilig door de straat kunnen. Wij steken zelf niks af en wat er aan vuurwerkafval ligt wordt niet door de afsteker opgeruimd.

Ter afsluiting. Ik begrijp ook echt wel dat het afwijzen van de vreugdevuren een flinke deuk slaat in de viering en er daar woede en verveling uit voortkomt. Het maakt mij alleen eigenlijk echt geen zak meer uit of de reden van deze acties een begrijpelijke is. Het is eigenlijk heel simpel en voorspelbaar wat dit soort gedrag voor uitwerking gaat hebben. En mij heb je er op de lange termijn niet mee.

Wij als gezin zijn namelijk niet de enige die kinderen, honden, katten en een auto hebben en dit oorlogsgebied en gevolgen daarvan zat zijn. Als je geen respect hebt voor je buren, hoef je weinig begrip terug te verwachten.

Dus ik zou zeggen: ga vooral door en stort onze rekening maar vol. Dan komt er zo snel mogelijk een vuurwerkverbod en harder optreden tegen vernieling en kan iedereen weer met vrienden, familie en huisdieren de jaarwisseling in plezier met elkaar beleven.

Met vriendelijke groet,
Je buren

Een kat in het nauw maakt rare sprongen, of legt de verantwoordelijkheid van problemen buiten zichzelf

‘“Vandaag de dag worden vrouwen, vanaf een jonge leeftijd, aangemoedigd om een carrière na te streven en financieel onafhankelijk te zijn”, stelt Baudet in een essay review, die dat als een probleem ziet. “Dat is de reden waarom vrouwen in de westerse wereld minder kinderen krijgen – als ze die überhaupt krijgen“, stelt hij verder. In het stuk koppelt Baudet de bevrijdde vrouw aan de bevolkingsafname in Europa.’

Die koppeling klopt inderdaad. De bevrijdde (maar lees hier ook vooral geleerde/educated) vrouw is inderdaad één van de redenen dat er bevolkingsafname plaatsvindt, niet alleen in Europa, maar wereldwijd. Andere redenen zijn o.a. klimaatverandering en financiële zekerheid. En dat we bevolkingsafname serieus moeten nemen is mij inmiddels duidelijk. De samenleving kan zichzelf steeds minder goed onderhouden als er structureel minder kids bijkomen.

Als dat de enige reden zou zijn van Baudet zijn bezorgdheid over de emancipatie van de vrouw, had ik dat zelfs nog wel begrepen. Niet alles wat gezegd wordt door iemand waar je jeuk van krijgt is onjuist. Maar bij het lezen van deze woorden jeukte er veel meer onderhuids dan de bezorgdheid om bevolkingsafname doet vermoeden. En de oorsprong van die irritatie werd in één klap duidelijk door de volgende zin:

‘Als ze fulltime blijven werken, wordt het vormen van een gezin moeilijk, zo niet onmogelijk.’

Lieve Thierry. De enige die het vormen en onderhouden van een gezin bemoeilijkt als de vrouw een carrière wil nastreven, is de man. Haal die wasknijper van je ‘organes génitaux masculins‘ en draai de slachtofferrol niet om. Wil je de bevolkingsaantallen omhoog? Zorg dan voor echte gelijkheid zoals equal partnerverlof zodat de zorg voor de kinderen gedeeld kan worden. Geëmancipeerde vrouwen hoeven niet de ondergang van de samenleving te zijn, maar je kunt het er wel naar maken als niet ook de man emancipeert of mag emanciperen. Wij gaan niet meer terug in de tijd (alleen als één van ons daadwerkelijk een tijdmachine uitvindt while being a supermom), hoe lang blijf jij hangen in 1917?

Het stuk waar naar wordt gerefereerd is een review essay geschreven door Thierry Baudet over het boek van Michel Houellebecq, lees deze in zijn geheel (Engelstalig) hier terug.

Verwend en ondankbaar volk! Toch?

‘Nou zeg, wat een armoe was dat’
‘Ik ken me dat nog heel goed herinneren, munten voor het gas om broeken uit te koken’
‘De jeugd van tegenwoordig heeft geen idee joh. Zo verwend en ondankbaar volk.’

Ik zit recht tegenover twee dames op leeftijd in het enige vierzitje in de bus. ‘De jeugd’ ben ik in aantal levensjaren niet echt meer. Toch bekruipt mij het gevoel dat ik mij moet verdedigen, of op zijn minst de generatie die ik les sta te geven. Ik denk een tijd na over mijn frustratie terwijl ik met een half oor verder afluister. Het is niet alsof het mij niet ook is opgevallen. Leerlingen die pas luisteren als jij je credible hebt bewezen, de stof die zíj interessant vinden on demand willen ontvangen en voor de vakken die ze nu op dit moment niet relevant achten gewoonweg niet komen opdagen. Om maar te zwijgen over het lef om de docent bij een de nodige feedback te melden hoe teleurgesteld zij in ons onderwijs zijn. Ondankbaar! Ja, zo voelt dat soms wel.

Het onderwijs is overigens niet de enige plek waar deze individualistische kijk op de wereld en wijze van consumeren pijnlijk duidelijk wordt en tot conflicten leidt. Dat bewijst ook dit bus gesprek. En regelmatig laat ik mij de richting op verleiden als die van de dames tegenover mij. Onbegrip, frustratie, weerstand. Logisch ook. Want doe toch eens effe normaal, wie denk je wel niet dat je bent?! Maar terwijl ik daar nog steeds in de bus zat met de behoefte in de verdediging te schieten, viel het kwartje (of de gasstuiver in dit geval). De jeugd weet wel wie ze zijn, maar wij niet.

Hoe kunnen wij een generatie begrijpen, begeleiden en opleiden, als we niet kunnen (of willen) zien en benoemen waar dat gedrag vandaan komt? Wat denk je dat je krijgt als een generatie geboren wordt met een smartphone in handen, basisbehoeften als gegeven, informatie overload in een snel verteerbare vorm, alles zoals favoriete Tv-series on demand, direct contact met leeftijdsgenoten via digitale wegen, verbonden met de rest van de wereld via vlogs en social media. En mix dat maar met een puberbrein in ontwikkeling. Lijkt mij een tricky cocktail.

Dat is echter een conclusie als je enkel de negatieve effecten van die kenmerken bekijkt. Er zijn ook een hoop positieve effecten en kansen te benoemen. En dat is waarom ik wél het onderwijs in ben gegaan. Ik hoorde mijzelf tijdens een interview met een muziekindustrieblad afgelopen week nog noemen dat ik denk dat mijn kracht en veerkracht hem juist zit in: ‘Oké, dit werkt dus niet, waarom niet en hoe dan wel?’. Toen de interviewer vroeg hoe de toekomst van mijn zoon er uit ziet en wat ervoor nodig is om daar te komen, had ik geen kant en klaar antwoord. Behalve de belofte dat ik zichtbaar wil blijven maken waar de kern van een probleem ligt, symptoombestrijding voorbij wil en concreet op zoek wil naar dat wat nodig is voor positieve verandering.

En eerlijk, dat lukt gewoon echt niet van uit een plek van onbegrip en frustratie.

‘Je moet nu wel drukken hoor, de volgende moeten we eruit’
‘Rustig aan joh, zit mij niet zo te haasten.’ 
De bus stopt en de dames staan op. Ze kijken om en wensen mij een goede dag. 
‘Jullie ook, geniet van het zonnetje vandaag’, antwoord ik met een glimlach.

Babyperking

1 min leestijd – 

Weet je waar ik voor mijn bevalling toch een beetje bang voor was? Dat alle clichés waar waren. Dat het natuurlijk heerlijk voelt dat een kind krijgen je een groter gevoel van nut in dit leven geeft, maar dat dit tegelijkertijd al je overige behoeftes en ambities dempt.
Nu zijn wij (mensen) en helemaal zwangere vrouwen (hallo hormonen) heel goed in angst voor angst en valt de realiteit veelal erg mee. ‘Waar zat jij je nou zo druk om te maken?’ Klopt. Wat een onzin. Oh nee, wacht even. In comes the newest addition to the family: die angst was volledig realistisch en accuraat.
Want ja, die beperking verpakt als verrijking, gepresenteerd met ballonnen als tieten en stroopluiers als startsein, komt helemaal zoals je hem verwacht. Als deksel op de pan, wit-rood afzetlint, alcoholvrij bier en haringen aan de scheerlijn.
Nu niet denken dat ik baal van het krijgen van een kind. Want een beperking heeft mij nog nooit eerder zo chaotisch en metaforisch op een evenwichtiger pad kunnen slingeren. Was ik na mijn burn-out driftig op zoek naar de ‘oude’ tikkeltje (doch overdreven) naive multi-taskende allesdoener, vind ik mijzelf nu na het eten als zeester uitgestrekt op bed naast mijn overdreven snurkende baby totaal kalm antwoord gevend: ‘nee lief dankjewel, mijn laptop kan dicht, de rest komt morgen.’
Ambities? Ja, die zijn er nog.
Nu nu nu?! Hoeft niet.
Helpt dat om tot realistische inzichten te komen? Zeker weten.
Tijd? Altijd tekort.
Helpt dat om tot effectievere invulling van tijd te komen? Absoluut.
Multitasken? Welke idioot heeft dat ooit bedacht?!
De wereld ziet er prachtig uit van deze kant.
Lang leve het geschenk van de babyperking.

Zullen we het er maar wel even over hebben?

2 min leestijd –

Pijn in mijn hart doet het filmpje van de intocht in Eindhoven. Eergisteren gingen we met Jack op de foto met zwarte piet. Nadat de foto gemaakt was zei ik: ‘Laat dit een foto zijn die we later aan hem kunnen laten zien en vertellen dat er een tijd was dat het kinderfeest er anders uit zag, maar dat we het hebben veranderd zodat iedereen ervan kan genieten, zoals we ook ooit de slavernij hebben afgeschaft toen we leerde dat het niet klopte. Weetje hoe dat heet zoon? Beschaving. Dat is waarom we nu zijn waar we zijn en waarom jouw schoolvriendje met zijn donkere huidskleur nu net zo lekker zorgeloos kan spelen, leren en ontwikkelen als jij. Of je je schoen alvast mag zetten? Nou vooruit. Wel een wortel erin voor het paard he? Dan krijg je vast een mooi kado.’

Durven we het overigens al te hebben over dat de weerstand tegen het veranderen van dit kinderfeest helemaal niet gaat over een zwarte veeg meer of minder? Gaan we het nog een keer hebben over de bedreiging die de groep mensen die in het filmpje nazi-achtige kreten schreeuwen voelen? Sinds ik gestart ben als studieloopbaancoach in het onderwijs en mij nog meer aan het verdiepen ben in die rol, is mij weer bevestigd hoe belangrijk het is om te leren lezen welke vragen er niet hardop gesteld worden en te zoeken naar wat er nu echt speelt, omdat daar de sleutel tot de oplossing ligt.

De angst die nu vertaald wordt naar geweld gaat niet over het verliezen van een ouwenoude traditie. De traditie van een goedheilig man die kado’s in de nacht brengt aan brave kindjes blijft onveranderd. De vraag om afschaffing van de vorm van zwarte piet is enkel de druppel en een kapstok om ten strijde te gaan vanuit een veel diepere ontevredenheid. Er heerst angst. Angst om steeds meer ontnomen te worden waar je zo aan gewend geraakt bent, angst omdat je ook al niet veel hebt en steeds meer voelt dat je aan het inleveren bent aan een groep mensen die hun geluk hier zoeken, terwijl jij al jaren aan het knokken bent.

Het hekelpunt in de vraag voor de afschaffing van zwarte piet is ook wel te vertalen naar een situatie waarin duidelijk wordt dat vanuit onbegrip er geen samenwerking of verandering mogelijk is. Beeld je eens in dat iemand jou per ongeluk in de vinger snijdt, auw! het bloed gutst eruit, je drukt de snee dicht en vraagt aan ander een pleister, om als antwoord te krijgen: ‘jij krijgt geen pleister, jij had je vinger op de verkeerde plek, ik ben hier gewoon aan het snijden en kan echt niet stoppen voor jouw probleem’. Vreemde reactie toch?

Pas als we durven te praten over waar de angst en het verzet nu echt vandaan komt, kunnen we misschien komen tot een plek waar verandering niet persé makkelijk, maar wel gezamelijk tot stand kan komen. Onbeantwoorde ontevredenheid broeit en groeit, biedt geen oplossingen en is enkel een opmars naar meer weerstand. Een burgeroorlog waarin dodelijke slachtoffers gaan vallen puur en alleen om een zwarte pieten discussie klinkt wellicht absurd, maar als we de onderliggende beweegredenen van beide groepen niet durven te addresseren vanuit begrip, is zo’n bloederig conflict absoluut een waar we rekening mee moeten gaan houden. #opdatwenietvergeten

Oh ja #ikbendepietendiscussiezat? Mocht je jezelf betrappen op deze gedachte, bedenk je dan dit: Het feit dat we niet verder komen is juist omdat je op die manier weigert om te horen wat er gevraagd wordt en daarmee draag je bij aan de aanhoudende ontevredenheid. De pietendiscussie blijft terugkomen als we niet naar elkaar willen luisteren en niet bereidt zijn om aanpassingen te maken. Dus: pietendiscussie zat? Ik verwijs je met alle liefde naar meerdere bronnen die je nieuwe inzichten kunnen geven. De vraag is: kun jij je over je eigen ego heenzetten en je open opstellen? En zo niet, waar komt die weerstand vandaan? #latenwehetermaarweloverhebben

Fail-mama

1 min read – 

Ging ik zo’n got-it-all-under-control bewuste voedsel mama zijn die verse hapjes voor de kleine man op tafel tovert? Honderd procent! Maar ik dacht ook dat ik ging borstvoeden totdat hij kon lopen. Dat viel na een borstontsteking, gevecht aan de borst en een sombere mama mind ook mooi in het water. Dus, trots opzij. Lekker leren eten en er een feestje van maken is het belangrijkste, kom maar door met die potjes! Overigens bleek mijn ik-ben-een-slechte-mama paniek ook te sussen te zijn toen bleek dat in een biologisch potje zoete aardappel, ook écht alleen maar zoete aardappel zit. Maar als mama dan ineens even geen shows maar herfstvakantie heeft en een zondag in de keuken staat komen die lege potjes toch nog van pas.
Het gevoel van falen komt je als niet-borstvoedende, speen-gebruikende en potjes-voerende mama van alle kanten langs je hoofd zwiepen. Ik betrap mezelf regelmatig op het uitzoeken van die ene foto uit de reeks waar hij geen speen in heeft, niet uit zijn fles drinkt en ik trots zelf gekookt voer sta in te vriezen. Maar wie houden we voor de gek? Laten we het op 80-20 houden, 20% van de tijd waarin we die gezonde en bewuste millennial family zijn, 80% van de tijd feest aan tafel, kliederboel, een gevulde maag en een tevreden baby die met tut zonder huilen zelf in slaap valt. En dan trekken mama en papa nog even een wijntje open. #proost

Van bestseller naar downseller

3 min leestijd –

Ging ik mij niet mengen in de ophef over het boek ‘Sexy, but tired. But sexy’ Klopt. Is het mij gelukt. Zucht, nee. Het is namelijk niet maar een mening als er in de kritieken wordt gezegd dat een aantal passages in het boek gevaarlijk zijn voor een hele kwetsbare doelgroep. En dat zijn niet alleen de jonge vrouwen waar dit boek op is gericht.

Nadat ik mij volledig heb ondergedompeld in zowel de kritieken als verdedigingen blijft er het volgende overeind: het boek is geschreven door een blogger/vlogger/influencer die wilde delen hoe zij zichzelf sexy houdt als hard werkende mamma. En daar is helemaal niks mis mee.

Sterker nog, kunnen we die tips niet allemaal goed gebruiken? Want mijn hemel wat moet ik met dat hoopje wallen, die ingedroogde melkvlekken en dat uitvallende haar nu de hormonen aan het uitwerken zijn na de bevalling en ik mezelf op een verkeerde tijd verwaarloosd naar een netwerkborrel sleep. En wat was libido ook alweer?

Afijn. ‘Send in the troops!’ wat mij betreft. I could use some help! Maar als we de tips en tricks uit het boek erbij pakken blijf ik (zelfs als bewuste en zelfverzekerde vrouw) achter met het gevoel dat ik in mijn huidige vorm niet goed genoeg ben en ik meer mijn best moet doen voor het andere geslacht.

Ook als dat betekend dat ik maar even zin moet maken omdat zaadlozen nu eenmaal noodzaak is.

Dat is dan ook direct één van de redenen waarom argumenten als: ‘Zij deelt hoe zij haar leven leidt, daar hoef je niet zo over te oordelen.’ hier niet afdoende zijn. Het is die schijnbedriegende onschuld waar het gevaar in schuilt.

Want het niet kunnen inzien van de onderliggende (en waarschijnlijk onbewuste) propaganda is het product van diezelfde soort propaganda. Hoewel de intentie dus onschuldig is, is het wel belangrijk dat er kritisch op wordt gereageerd.

Propaganda een heftig woord? Absoluut.
Maar laat mij dit voorbeeld even geven om toe te lichten:

Voor zo lang als dat Puck en haar vrienden en vriendinnen leven (inmiddels zo’n 20 jaar), zien en horen zij op televisie, in magazines, billboards, videoclips en in gesprekken dat vrouwen het mooiste zijn als ze slank zijn, ronde perky borsten en subtiele symmetrische tepels hebben en schaamhaar scheren of waxen. Maar Puck heeft geen slank lichaam, haar borsten zijn zwaar en hangen een beetje, haar tepels zijn groot en zitten niet op dezelfde plek, van scheren krijgt ze ingegroeide haartjes en jeuk en waxen is te duur. Hoewel Puck regelmatig leest en hoort dat ‘iedereen mooi is zoals die is’ is de realiteit voor haar anders. Want op Tinder heeft ze geen matches en de jongens die ze af en toe ontmoet kiezen altijd voor de slankere vriendin. Overigens zou ze niet eens echt durven daten want dat zou kunnen leiden tot seks en zou hij haar dan wel mooi vinden als ze eenmaal naakt voor hem staat en dan überhaupt nog seks willen?

In het mooiere einde van dit verhaal ploegt Puck onvermoeibaar door dit zelfhatende leven heen. In een andere wending eindigt het een stuk donkerder.

‘Maar kom op Anna, die meiden kunnen toch ook wel voor zichzelf denken? Zet je ze nu niet teveel weg als dom?’ Nee. Dom of slim heeft hier niks mee te maken. What you eat is what you become. We consumeren meer onderbewust dan we zelf doorhebben en we consumeren met dit soort boeken toxisch materiaal.

Dat geldt overigens niet alleen voor boeken. Ook op social media in de gepolijste snaps op Instagram en extravagante levens die gestreamd worden op Snapchat, sneakt een verstoord zelfbeeld stiekem naar binnen en nestelt zich op een plek die we niet meer terug zien en horen omdat ook die naar voorbeeld wordt weggepoetst en ontkent.

Tips en tricks zijn geweldig, maar alleen behulpzaam als de ontvanger daar ook echt wat aan heeft. En met dit boek lijden de ontvangers meer schade dan dat ze handvatten krijgen om sexy te leven.

Biology and history culprits in our battle for a seat at the table?

6 min read – 

I always hated my other half for criticizing my feminist views such as getting more women seated at the table. For instance, he argued that it makes no sense getting more women seats based on gender alone. One should be getting a seat only because they are capable and equipped for the job. Moreover, he judged my defensiveness toward him. He felt I was wrongfully accusing him of not backing me and all of the women in the world for giving us a fair chance. I got really angry and frustrated and started questioning if I really liked this guy who is soon to be my baby’s daddy. – before you start questioning our relationship, read on, it’s called a build-up to a story with a turn of events, in case you are a millennial scan reader with a short attention span.

I strongly believed that for women to get better chances and to be heard, the first order of business would be to actually be able to be heard. Meaning: we need to be given more opportunities; equal opportunities. What I didn’t realize at the time was that in my head I somehow made it the responsibility of men to give us a voice. Like they were the ones getting in our way and failing us. But men aren’t failing us (most of the time, only when not picking up on obvious hints). My partner is not failing me. It is mostly me who is failing. We are failing our generation of women. And it is not really our fault.

Before I dive into how we are getting that seat at the table, let me show you a typical example of letting my emotions cloud my judgment. It is some time after dinner and I’ve started scrolling through my Facebook timeline. A video auto-plays titled: ‘LADIES, CAN YOU BELIEVE THIS GUY?!’ and it instantly ignites my recently refueled feminist battle heart. #metoo – the war is on! Completely biased I unlock the audio button and start to listen in on this interview between a calm and confident researcher guy I don’t know and an interview lady who quickly turns out to be just as biased as I am and is visibly ready for a fight of words. The discussion regarded the wage gap between women and men. Now, I won’t put all of the details in here, but in short, he stated that we – women – are the main reason for the existing gap, we are not capable and equipped and it does have everything to do with our gender.

I’ll quickly pause here – I’m sure you can imagine our interviewer’s face catching fire, ears spewing hot steam, fists tightening. To be honest, I caught myself looking at the screen eyes wide, jaw-dropping, not believing what I’ve just heard. And this, dear readers, this is where 21st-century ‘news’ on social media channels has such a dangerous way a fooling us. Because we just get that 20-second excerpt of a guy calling us women unfit and incompetent. What we don’t get is context. Because if we did, we would learn 1) he is right, and 2) he is providing us the correct framework for understanding the problem and therefore he is well on his way of providing a solution.

Alright. One more story before I really take off. Hang in there millennial, nearly there, don’t scroll down yet. And please promise me you will not hate me just because I’m calling out on our weakest generational behavioral trait that is: getting what we want now. A quick fix. This situation and subject is not a quick fix kinda thang.

Let’s picture a table in a room somewhere. Seated at the table are men. They all look very knowledgeable (as far as that is something visible, but just go with it) and serious. Now picture me, a 28-year-old ambitious woman wanting a seat at that table. I’ve got enough knowledge and experience to be in my rightful place at that table. I’ve worked hard to get to where I am and feel confident. However, I will still patiently wait for a seat to be given to me. And once that seat opens up and I am invited, I will hesitate, doubt and make sure I am not taking the seat instead of someone else more knowledgeable than me. And when I finally sit down I wait for my turn to speak. When I do get to speak my words are chosen carefully as to please my audience and not to offend. And when someone questions my arguments I take a step back and reconsider. When I’m invited to speak again I now sometimes decline when I’m not feeling totally confident, avoiding another possible attack on my opinion or unnecessary arguments. And when there is a knock on the door and a fine looking tall gentlemen with a serious facial expression walks in and demands a seat at the table, I stand up and politely offer him my seat.

Not getting that seat or giving up my seat has nothing to do with the men at that table (what I always assumed) and has everything to do with the fact that I am a woman (what I painfully denied). Because there is not a single man at that table who minds me or any other woman to join them at the table by a form of principle – assuming we are indeed past an age of men feeling superior to women. They are not unwilling. What they do fear, however, is losing their own seat. And so they are protective of it, by all means, if necessary.

Now, one of the stronger traits men possess is self-confidence, not taking things too personal or at least not minding too much of the fact that other men don’t like them. Especially when they have an agenda or specific goal in mind. I, on the other hand, as a woman, do take stuff personally. Which in a positive light enables empathy and a nurturing role but also make me more prone to wanting to ‘solve’ the bottleneck rather than pursuing my own agenda. I will get that stinger out. And to quickly resolve that situation is to identify me as the stinger and get me out of the situation.

I am very aware of the fact that I am generalizing here, and while that feels wrong it is exactly what you should do. For the simple fact that there is no denying biology and history as culprits here. Women have come a long way in a very short amount of time in terms of getting a voice and a seat at the table. But women’s suffrage dates back only a century ago, just over 100 years. We are blessed to live in an age where governments and corporates are voluntarily and forcibly doing their part in creating space and opportunities for women. But in truth – and this is going to sound awful – us women have been gaining headway more quickly than women ánd men can handle.

Men have been fighting for seats and maintaining seats for centuries. They have led army’s, corporations, businesses for more than 1000 years. Sure there are exceptions, great women who went down in history for being on the front lines and men not suited for the job. But lets for a moment focus on the traits needed for such a role. Unlike caring for children, scheduling the many family activities, keeping a clean house, entertaining guests and supporting the other half in his endeavors, women have not been trained nor naturally evolved to the same male command and control traits. When talking with women who worked their way up and have taken up a seat, these biological differences are exactly why women tend to stop trying or drop out eventually. Vice versa men have dealt with men for centuries and are used to other men actively branding themselves, letting others know their strengths and accomplishments and fighting for seats. Put a woman in a room where men had a male way of dealing with stuff for centuries and you get communication errors.

That doesn’t, however, solve my initial argument with my partner. Understanding the fundamental origin of our challenge doesn’t provide a quick and easy answer on how to solve or change this imbalance and misunderstanding. Do women really need to take on a ‘male-attitude’ to be able to land a seat or thrive in such a job? Doesn’t that make us lose any traits that are beneficiary and complementary to the male approach? In that light, isn’t it fair to say that women do need to be given a seat at the table based on gender alone, in order to maintain these traits and put them to good use? But how fair would that be to competent and experienced men who are denied a seat simply because they were not born with a vulva? Which by the way is the official and correct word for what we somehow have started calling a vagina. Wait, I’m sorry, that’s a discussion for another time and place.

Let me end with this: We know what makes us different and unique. That makes us gifted in many ways and enables us to do great things. But how can we be great together?

Van respectloze actie naar respectloze reactie

3 min leestijd – 

Het is 23:34. Een doodnormale avond waarop de zwakke staat van mij ruggengraat zich wederom laat kennen en ik dus alweer 25 minuten aan het gezichtsbruinen ben. Zo noemen mijn vriend en ik het turen naar een blauw verlicht schermpje terwijl je in een donkere kamer op bed ligt. ‘Ben je nog lekker aan het gezichtsbruinen schatje?’ De eerste vlagen reacties op de grap van de 538 DJ’s die Maan te gast hadden in de studio verschijnen op mijn scherm. ‘Wat een onsmakelijke actie!’, ‘Dit is toch niet grappig?’ en ‘Echt respectloos naar Maan’.

Het originele audiofragment van het ongelukkige moment durfde ik niet te luisteren. Niet alleen al om het feit dat ik met al die zwangerschapshormonen om werkelijk alles moet janken, maar misschien nog wel meer omdat ik het überhaupt slecht trek om een pijnlijk moment express nog dieper te beleven. Het maakt voor het verkrijgen van een totaalplaatje in dit geval ook niet uit. Het is allemaal erg simpel. Maan kwam (zeer waarschijnlijk enigszins zenuwachtig) haar nieuwe single ten gehore brengen en terwijl ze met haar ogen dicht zich concentreert op de performance kwam er een mannelijke streaker zichzelf even showen. Gevolg? Maan opent haar ogen, schrikt en als reactie komen er tranen. Dat was niet helemaal de bedoeling, zo erkennen ook de DJ’s die er vlug een plaatje ingooien.

Afijn. Erg vervelend allemaal maar het wordt online tenminste goed opgenomen voor Maan. Ik win het ondertussen van de aantrekkingskracht van het scherm en ga enigszins teleurgesteld in medialand rustig slapen. De volgende ochtend heeft het nieuws zich natuurlijkerwijs breder verspreid en zijn het niet meer alleen muziekprofessionals en artiesten die op mijn tijdslijn voorbij komen. Bij het lezen van de nieuwe reacties knapt er nu wel echt iets en ben ik het die schrikt en staat te janken.

‘Wat een overtrokken reactie van Maan’, ‘Het was maar een grapje, waarom gelijk gaan huilen?’ en ’20 jaar en schijnbaar nog nooit een piemel van dichtbij gezien’. Met mijn mond open sta ik aan de grond genageld naar mijn scherm te staren. De overgang van nacht naar dag heeft ons van respectloze actie naar respectloze reactie gebracht. In eerste instantie probeer ik mijn eigen verontwaardiging te temperen maar het duurt niet lang voordat ik wakker word uit de bubbel die ‘ontkenning’ en ‘machtsmisbruik’ heet.

Ook hier hoef ik niet verder te lezen en mijzelf te verdiepen in wat er nu echt speelt. Ook hier is het heel simpel. En dan quote ik graag de scherpe woorden van een vrouw die dit beter kan verwoorden dan ik: ‘Hoe ze reageert is haar recht. Wij kunnen nooit in het hoofd en hart van een ander kijken. Het feit dat ze nog sorry zegt ook spreekt boekdelen over deze machtsverhouding. Ze is slachtoffer van een intimiderende actie waar die gasten gewoon mee weg komen, want da’s lachen en je moet niet zo overdrijven. Dat de meeste comments over haar reactie gaan in plaats van de totaal ongepaste en gedateerde seksuele intimidatie heeft een naam: ‘Victim Shaming’. Laten we in godsnaam met zijn allen wakker worden’. – Laura Jansen.

Het is 08:25 en ik ben klaarwakker. Ik ben boos en teleurgesteld dat het blijkbaar nog steeds nodig is om het op te nemen voor een vrouw die een slechte grap in haar schoot geworpen krijgt. Dat het nodig is om te moeten verduidelijken dat een grap pas een geslaagde grap is als de ontvangende partij dat ook zo beleeft. Dat die ontvanger blijkbaar de druk voelt mee te moeten spelen omdat ze bang is anders zwart gemaakt te worden of niet meer bij de zender langs te mogen komen. Maar vooral omdat het dus nog steeds niet wordt gerespecteerd een eigen reactie te hebben, kwetsbaar te zijn en voor jezelf op te komen als jij het gevoel hebt dat het niet klopt of goed voelt. En dat vergt niet alleen wakker worden. Dat moet simpelweg gewoon veranderen.

Lieve landgenoten,

2 min leestijd – 

Een vijf stappenplan om te voorkomen dat het kiezen van onze regering en leider wordt gedreven door angst en onwetendheid.

Lieve landgenoten, ik zie radeloosheid en ongeloof. De gevolgen van de nieuwe Amerikaanse president zijn direct en pijnlijk zichtbaar geworden en doen zelfs degene die wel wat zagen in deze nieuwe leider hoofdschudden. Iedereen voelt het onweer rommelen in de verte, ook Nederland gaat hier wat van merken. En laten we dáár nu juist onze energie aan gaan besteden.

In maart is het onze beurt om te stemmen. Hoe gaan wij er voor zorgen dat we een regering en leider kiezen die eerlijk en rechtvaardig is en voor het gehele land op komt? Wat kan ik als burger doen om te voorkomen dat we er hier ook een zooitje van maken?

Als we iets kunnen leren van de Trump-Hillary verkiezingscampagnes is het dit: niet alles is wat het lijkt, niet alles wat je leest is waar. We leven in een tijd waarin platformen zoals Facebook bepalen wat we zien. Klikken we op een pro-Obama link, zullen we vanaf dat moment voornamelijk links georiënteerde content zien. We houden ook niet zo van confrontatie, dus onze vriendengroep bestaat voornamelijk uit mensen waar we het mee eens zijn. Dat alles geeft geen objectief beeld van wat er in het grotere geheel gaande is en zorgt voor onaangename verrassingen.

Voordat je je laat meeslepen in de op emotie en empathie inspelende campagnes met dezelfde angstzaaierij die Trump president heeft gemaakt, beloof en gun jezelf de rust en tijd om een eigen gedegen mening te vormen. Een aantal tips om te voorkomen dat je jezelf verliest in de chaos:

1. Lees de daadwerkelijke partijprogramma’s. Niet de korte en bondige samenvattingen die de media/blogs geven, maar ga naar de websites van alle politieke partijen en lees je in. Elke keer als je iets tegenkomt waar je achter staat — maakt niet uit van welke partij — schrijf je het op. Tel uit je winst.

2. Formuleer niet direct een mening maar stel eerst kritische vragen. Hoe gaat dan dan in zijn werk? Wat betekent dat voor mij en mijn buren/familie/vrienden. Hoe gaat daarvoor betaald worden? Heeft het consequenties voor andere zaken die niet met mij te maken hebben?

3. Lees je een artikel die je een bepaalde richting in stuurt/duidelijke mening neerlegt? Zoek en lees een stuk dat dit probeert te weerleggen. Warm-koud, licht-donker, zoet-zuur.

4. Wees niet bang voor feedback/meningen van mensen die er anders over denken. Dat betekent niet direct dat jij ongelijk hebt, of dat ze je niet mogen als persoon. Iedereen leeft anders en heeft andere behoeften. Wees geïnteresseerd en durf te vragen. Het is ok om het niet eens te zijn.

5. Reageer niet direct. Check bronnen. Is het een feit of mening? Laat die andere reacties er eerst maar overheen komen en lees ze met aandacht. Vraag je vriend/vriendin/echtgenoot wat ze ervan vinden. Slaap er zelfs misschien wel eerst een nachtje over.

En voor wie nu denkt: ‘daar heb ik toch helemaal geen tijd voor?’ mag zichzelf het volgende afvragen:
Als we allemaal onze stem laten afhangen van onze emoties en angsten, ons niet interesseren in onze buren, geen vragen durven te stellen of de waarheid op tafel willen… Wat voor soort regering krijgen we daar dan voor terug?