2 min leestijd –
Die verantwoordelijkheid is aan onszelf.
Het zal absoluut liggen aan het algoritme op de platformen en het feit dat ik vrouw ben dat ik de laatste tijd steeds meer sterke vrouwen in de entertainment industrie zichzelf zie en hoor uitspreken. Eerst dacht ik dat vervelend te vinden: ‘moet dat nou?’. Ik ben zelf altijd redelijk stellig geweest: ‘ik ben geen feminist, als we gelijkheid willen moeten we niet vechten en claimen maar moeten wij onze plek als meer dan normaal gaan beschouwen en er geen twijfel over laten bestaan dat een vrouw deze functie vervult’. Maar wie hou ik voor de gek? Dat is toch ook gewoon hetzelfde als vechten? Opkomen voor jezelf, je rechten, wensen en behoeften.
De afgelopen jaren heb ik gewapend met naïviteit en passie territorium bij elkaar geharkt en is mijn social media aanwezigheid niet alleen geweest voor een goed gevoel maar vooral als bewijs dat ook hier een plek voor vrouwen mogelijk is. Dat ik er hopelijk samen met andere hardwerkende vrouwen voor heb gezorgd dat als er nu een vrouwelijke tourmanager met een band en crew het podium op loopt, dat de vrouw gewoon wordt aangekeken en haar hand geschud. En dat de volgende vraag is: ‘dus, hoe gaan we het aanpakken?’ en niet de band te horen krijgt: ‘pittig zangeresje hebben jullie zeg’.
Mijn hoofd knikt mee terwijl ik het interview van de NRC met Roosmarijn Reijmer lees: ‘Ach.. jij bent toch een van de mannen. Pas onlangs besefte ik: nee, dat ben ik helemaal niet.’ Wat een wanhoop dat wij als vrouw zo erg het gevoel hebben dat we alleen mee kunnen spelen als we zoals de mannen zijn. En dan de regel: ‘Zit ik hier omdat ik een vrouw ben, of omdat ik goed ben?’. Man man man, pijn in mijn borst zo raak. Gisteren kwamen de woorden van Eva Jinek op haar site tot de kern van het kwaad. De vrouw trekt zich te snel terug als de kritiek weer eens enkel over het vrouw-zijn en het daarbij horende uiterlijk gaat, en niet over de inhoud. En als we heel eerlijk tegen onszelf zijn, zijn het niet de mannen die ons in dat hoekje duwen. Dat doen wij vrouwen zelf.
Afijn. Time to face the music, zoals ze dat zeggen. Ik kijk uit naar nog meer groei en acceptatie. Dat minder vrouwen klagen en meer vrouwen zich uitspreken. Dat meer vrouwen zichzelf serieuzer nemen en voor zichzelf opkomen. Dat we in de nabije toekomst hier niet meer over hoeven te praten. En dat mijn dochter en haar kleindochter zich vanzelfsprekend niet meer meten aan mannen, in hun kracht staan en zich geen enkele kans laten ontnemen.
–