Heb ik een interessante hypothese te pakken als ik beweer dat je niet meer sensitief hoeft te zijn om in deze wereld overweldigt te raken? Of zoek ik daarmee alleen maar naar een verklaring om te kunnen zeggen: zie je, het ligt niet aan mij?

Is de opkomst van de hordes coaches en zelfhulpboeken niet een logisch gevolg van de individualisering en daarmee de verdwijning van de functie van hechte gemeenschappen waar hulp en informatie natuurlijkerwijs via generaties naar beneden vloeide?

Stapels boeken. Duizenden euros. Allemaal om het overprikkelde brein in dit tijdperk tot rust te brengen. Oefeningen, oefeningen, oefeningen. Gretig, of beter gezegd, angstvallig, grijpen we naar mogelijke oplossingen. Want het moet wel aan ons liggen toch?

Ligt het aan ons? Of zijn we allemaal in de façade getrapt en betalen we nu de prijs voor hetgeen we nooit hebben kunnen zien aankomen. Als een puber die door de ontregelde en ontwikkelende prefrontale cortex de consequenties niet kon overzien en zijn oudere nu niet aanklaagt op het ontwijken van verantwoordelijkheid.

Maar wie kan ik aanklagen als het onweert in mijn hoofd, anders dan mijzelf?